Maaike: ‘Hardlopen leerde me dat ik sterker ben dan ik ooit had gedacht’

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Het was een zaterdagochtend bij de bakker en ik stond met een doos tompoezen in mijn handen. Daar waren mijn man en ik dol op. Maar in plaats van ze af te rekenen, besloot ik ze terug te leggen en een bakje blauwe bessen van de groenteboer mee naar huis te nemen. Die actie, hoe klein ook, voelde als een ommekeer. Ik ging het helemaal anders aanpakken.

Door de grond zakken

Vanaf mijn pubertijd worstelde ik met extreme buikpijnen en hevig bloedverlies. Jarenlang liep ik van arts naar arts, maar niemand kon een oorzaak vinden. Het zouden mijn darmen wel zijn, het zat tussen mijn oren, specialisten stuurden me van het kastje naar de muur. Ondertussen beperkten de klachten me enorm. Ik had altijd extra setjes kleding en pijnstillers bij me, droeg nooit rokken en ik hield er altijd en overal rekening mee dat ik zomaar ineens kon doorlekken. Dat gebeurde ook weleens. Ik heb vaak gewenst dat er een gat in de grond zat waar ik in kon verdwijnen.

Gek genoeg waren de pijn en het ongemak bijna normaal voor me, ik wist niet beter. Maar toen in 2010 onze zoon werd geboren, ging het balletje eindelijk rollen. De gynaecoloog die ik na mijn bevalling zag, herkende mijn problemen meteen: endometriose. Eindelijk kreeg ik erkenning voor de klachten waar ik al bijna twintig jaar mee worstelde.

Omgaan met verdriet

De gevolgen waren ingrijpend: mijn baarmoeder werd verwijderd. Daarna moest ik niet alleen maanden herstellen van de operatie, maar ook accepteren dat een tweede kindje er nooit meer zou komen. Vóór ik wist dat ik geopereerd zou moeten worden, hadden mijn man en ik een groter huis gekocht. Een huis met niet twee, maar vier slaapkamers. Waarvan er dus altijd eentje leeg zou blijven, wist ik nu. Natuurlijk was ik dolblij met onze zoon, maar er was ook het gemis van iets wat nooit meer zou komen.

Mijn manier om met mijn verdriet om te gaan: doorgaan. Ik stortte me op ons nieuwe huis, mijn gezin en ik ging nog harder werken in mijn drukke baan als manager in de zorg. En: ik ging steeds meer eten om het verdriet te dempen. Ik at grote porties, snoepte in het geheim, nam niet één maar twee Snickers en at soms een extra maaltijd als mijn zoon al in bed lag. Ik was altijd al wat forser, maar in die tijd ging ik van negentig kilo naar 105. Ergens knaagde mijn ongezonde levensstijl aan me. Als ik zo doorga, hoe eindig ik zelf dan?

Ik doe het!

Tegelijkertijd merkte ik fysiek ook de pósitieve effecten van de operatie: ik had geen buikpijn meer en was veel vrijer in mijn doen en laten. Op Facebook zag ik advertenties voorbijkomen van een hardloopevenement in Disneyland Parijs – een grote liefde van mijn man, zoon en mij. Rennend door Disneyland, hoe geweldig zou dát zijn? dacht ik dan weleens. Om meteen daarna een ander stemmetje te horen: 'Je bent veel te zwaar Maaike, onmogelijk!.' Tot die ene zaterdagochtend in de supermarkt. Ineens was ik er klaar mee en besloot: ik ga het anders doen.

Nog diezelfde week reden mijn man en ik naar een hardloopwinkel voor advies. Ik zat vol vragen. Kan ik überhaupt hardlopen met dit gewicht? Welke schoenen heb ik nodig? De verkoper motiveerde me om gewoon te beginnen en gaf een schema mee: van 0 tot 5 kilometer in vier maanden. In juni trok ik voor de allereerste keer mijn sportschoenen aan en begon.

Over de finish in Disneyland

De printscreens van die eerste runs heb ik nog altijd bewaard. Verder dan een halve minuut rennen kwam ik niet. Maar ik hield vol en liep trouw drie tot vier keer in de week. Na een paar maanden begon ik het verschil te merken: ik voelde me fitter, zat lekkerder in mijn vel en - misschien wel het belangrijkste – ik had een moment voor mezelf. Ik was altijd bezig met zorgen voor anderen. Maar dit deed ik helemaal alleen, dit was míjn tijd. Geen afleiding, alleen ik en de buitenlucht. Het voelde ook zo vrij: ik trok mijn schoenen aan en weg was ik.

In een jaar tijd raakte ik dertig kilo kwijt. En een jaar later liep ik mijn eerste run: 10 kilometer in Rotterdam. Daar, aan de startlijn, besefte ik: ik was een sporter geworden. Op de foto die mijn man maakte, zag ik voor het eerst in mijn leven een sportieve en fitte vrouw staan. Dat was ik! Dat jaar rende ik ook 36 kilometer verdeeld over drie runs in Disneyland, samen met mijn man en zoon. Rennen door de parken, omringd door muziek en lichtjes, het was magisch. In tranen kwam ik over de finish. Apetrots op waar ik blijkbaar toe in staat was.

Elke stap telt

Inmiddels staan er talloze runs op mijn naam en liep ik vier marathons. Hardlopen is niet meer weg te denken uit mijn leven. Na een drukke werkdag trek ik mijn schoenen aan en ren ik mijn hoofd leeg. Dat heeft me niet alleen fysiek, maar ook mentaal veranderd. Vroeger was ik afwachtend, twijfelde ik aan mezelf en zette ik anderen op de eerste plaats. Hardlopen leerde me dat ik sterker ben dan ik ooit had gedacht. Ik ben in mezelf gaan geloven. Ik kreeg zelfs het vertrouwen om uit loondienst te gaan en te beginnen als zelfstandig ondernemer.

Een hardlooptrainer hielp me niet alleen met mijn techniek, maar ook met mijn mindset: hoe ik kan switchen van bullshit-radio naar Power FM, maar ook wat mediteren kan doen. Allemaal dingen waar ik vroeger niets mee had, maar die ik nu meeneem en toepas in mijn dagelijks leven. Hardlopen maakte van mij fysiek en mentaal een ander mens. Natuurlijk zijn er ook momenten waarop ik écht geen zin heb. Maar de truc is simpel: gewoon gaan. Je schoenen aantrekken en deur uitrennen. Het gaat niet om de snelheid, maar om vooruitgang. Elke stap telt.”

Kom ook in beweging

Er zit een hardloper in ons allemaal. Als supporter van alle hardlopers helpen we je op weg met handige tips, slimme tools en de mooiste hardloopevenementen. Van je eerste meters tot de finish; onze support heb je!

Meer over hardlopen