"Volg altijd je gevoel. Dat liegt niet."

Ingrid van Westen in ZONDER DALEN GEEN PIEKEN

Het leven als ondernemer is niet altijd makkelijk. Cliché maar waar: zonder dalen zijn er geen pieken. In deze serie vragen we ondernemers naar hun diepste dal. En vooral hoe ze daar weer uit klommen – beter, sterker én wijzer.

Ingrid van Westen leidt samen met haar man Perry een miljoenenbedrijf. In 2013 krijgt Perry de verwoestende diagnose slokdarmkanker. Drie jaar en talloze behandelingen later, overlijdt hij. Hoewel Ingrid hem had beloofd hun bedrijf voort te zetten, besluit ze het een half jaar na zijn overlijden toch te verkopen. “Mijn gevoel vertelde me heel duidelijk dat ik dit moest doen. Ik ben tot op de dag van vandaag blij dat ik daarnaar heb geluisterd.” 

Ze zijn eind twintig, jong en ambitieus als Perry en Ingrid worden benaderd door de eigenaar van een Zeeuws landbouwmechanisatiebedrijf. Of ze interesse hebben om voor het bedrijf te komen werken en het op den duur over te nemen. Dat hebben ze. “Mijn man en ik groeiden beiden op een boerderij op, dus we hadden veel affiniteit met de landbouw. Het was een mooi bedrijf, maar het leed al jaren verlies. Onze handen jeukten om veranderingen door te voeren en het tij te keren.”

Vier jaar later is het zover: de eigenaar gaat met pensioen en Perry en Ingrid nemen het bedrijf over. Eindelijk kunnen die jeukende handen hun werk doen. Met succes: binnen een jaar is het verlies omgebogen tot een overtuigende winst. Onder hun leiding groeit het bedrijf uit tot een miljoenenbedrijf met zestien personeelsleden. “We hadden een duidelijke rolverdeling. Ik ging vooral over de financiën en stuurde het magazijn aan; Perry was het gezicht van het bedrijf, deed de verkoop en stuurde de werkplaats aan. We waren een gouden duo en totaal op elkaar ingespeeld. Dat we erin slaagden het bedrijf zo succesvol te maken als we voor ogen hadden, gaf ongelooflijk veel voldoening.”

De verwoestende diagnose

Het kon nog jaren zo doorgaan, maar het lot beslist anders. In 2013 krijgt Perry de diagnose slokdarmkanker. Hij is dan 41, hun twee zoontjes zijn 4 en 5. Een periode van chemokuren, operaties en bestralingen volgt. Zes maanden lijkt de kanker weg te zijn, maar het geluk is van korte duur. In december 2014 volgt het doodvonnis: de dokter geeft Perry nog maximaal een jaar. “We kwamen in een aardbeving terecht. Ik wist niet meer welke kant ik op moest of wilde; mijn emoties schoten alle kanten op. Nu weet ik dat je in die eerste emotie nooit beslissingen moet nemen, maar moet wachten tot je aan de nieuwe situatie bent gewend en weer realistisch kunt nadenken.”  

Maar ja, hoe kun je wennen aan de nieuwe realiteit, waarin je als moeder van twee jonge kinderen alleen aan het roer van een miljoenenbedrijf komt te staan? “Perry wilde heel graag dat ik het bedrijf voortzette. Het was echt zijn ‘kindje’ dat hij tot zijn dood weigerde los te laten, en waarvan hij hoopte dat onze oudste zoon het ooit zou overnemen. Perry was ervan overtuigd dat ik het zonder hem ook zou kunnen. We namen alvast een nieuwe verkoper aan, zodat Perry hem nog zelf kon inwerken. De chef werkplaats zou als bedrijfsleider mijn rechterhand worden. Ik dacht toen ook écht dat ik het kon en dat het goed zou komen.” 

Verder zonder echtgenoot, compagnon en sparringpartner

Maar het kwam niet goed. Al een paar maanden na Perry’s overlijden ging het mis. “De zomer brak aan, in de landbouw de drukste periode van het jaar. De kinderen waren jong en hadden me nodig, terwijl ik nóg meer aan het werk was dan voor die tijd. Ik was bekaf. Ook op de zaak voelde het anders. De sfeer was veranderd. We hadden met het hele team Perry’s overlijden zo intens meegemaakt, en daar ging iedereen anders mee om. Ook onze klanten waren zoekende. Perry was altijd hun directe aanspreekpunt geweest. Hoe goed de nieuwe verkoper en bedrijfsleider ook hun best deden, voor mij was het zonder mijn maatje en sparringpartner niet meer hetzelfde. Ik voelde in alles dat ik niet meer verder wilde.”

Natuurlijk bleef de belofte die ze aan Perry deed door haar hoofd spoken. “Het was een ongelooflijk moeilijke keuze, maar intuïtief wist ik dat ik dit moest doen. Ik was moe van alle jaren en ik was bang dat ik onderuit zou gaan. Dan zouden mijn kinderen geen moeder meer hebben waar ze op konden rekenen. Ook was ik bezorgd dat als dat zou gebeuren, het bedrijf ook onderuit zou gaan. Nu was het nog in een financieel gunstige positie en zou ik het goed kunnen verkopen. Maar wat als het door omstandigheden ooit financieel slechter zou gaan en ik geen koper voor het bedrijf meer zou kunnen vinden? Ik benaderde een koper, en binnen zes weken was de verkoop rond. Ik voelde me ontzettend opgelucht. Dit was de juiste keuze.”

Eenzaam proces

Pas als de deal rond is, vertelt Ingrid haar omgeving en personeel over de verkoop. “Al die tijd had ik het buiten de accountant om alleen met één goede vriend gedeeld. Zelfs mijn ouders, broers en zussen vertelde ik niets. Ik was bang dat ze me op andere gedachten zouden proberen te brengen. Bovendien wonen we in een kleine gemeenschap en wilde ik niet dat het nieuws als een lopend vuurtje rond zou gaan. Achteraf had ik het beter wél met mensen kunnen bespreken en hun mening of advies kunnen vragen. Nu was het proces heel erg eenzaam. Een bedrijf verkopen is een ontzettend ingrijpende gebeurtenis. Dat kun je eigenlijk niet in je eentje doen, ook al dacht ik toen van wel. Nu weet ik dat het veel verstandiger is om bij zo’n proces meerdere mensen te betrekken.”

Een jaar na Perry’s dood begint Ingrid aan een nieuw ondernemersavontuur. Tegenwoordig helpt ze andere ondernemers financieel gezond te worden. “Ik ben nu een heel andere ondernemer dan vroeger. Nu praat ik wekelijks met collega-ondernemers uit mijn branche en besteed ik veel tijd aan persoonlijke ontwikkeling. Vroeger vond ik dat zonde van mijn tijd, want ik dacht toch altijd dat ik het zelf beter wist”, zegt Ingrid lachend. ”Eeuwig zonde!”

Spijt van haar besluit om het bedrijf te verkopen heeft Ingrid nooit gehad. “Er zijn vast ondernemers die wél hadden doorgezet, of het in ieder geval nog langer zouden proberen. Voor mij was dat geen optie. Vanaf het moment dat ik dat voelde, wist ik dat ik daaraan toe moest geven. Je gevoel liegt niet. Dat is voor mij de belangrijkste les van de hele periode geweest: om altijd je eigen gevoel te volgen. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik dat heb gedaan.”