"Mijn motto is: no ego, no problem"

Eveline Helmink van Happinez in DE GROTE DRIE

Wat maakt succesvolle werkgevers succesvol? Welke keuzes maken zij, en hoe weten ze of dat de juiste zijn? In deze serie vragen we werkgevers naar drie belangrijke leermomenten tijdens hun werkgeverschap en welke lessen ze daaruit trokken. Deze keer: Eveline Helmink, hoofdredacteur van mediamerk Happinez.

Foto door Dana van Leeuwen

Toen Eveline haar eerste tijdschrift maakte, was ze nog een kind. Ze deed alles zelf: schreef artikelen, knipte en plakte de boel aan elkaar en tekende haar eigen advertenties. Wat ze later zou gaan doen stond voor haar toen al vast: tijdschriften maken. Dat kompas leidde haar, via een studie journalistiek, naar een baan als redacteur bij televisiegidsen, waar ze opklom tot chef.

Inmiddels werkt Eveline ruim elf jaar bij Happinez, eerst als adjunct-hoofdredacteur en de laatste jaren als hoofdredacteur. Ze geeft, samen met de brand director, leiding aan een team van dertig mensen en is verantwoordelijk voor de uitgeefstrategie van dit mediamerk. Mede onder Evelines leiding groeide Happinez van een magazine tot een mediamerk met internationale licenties, een online shop met eigen productontwikkeling, events en trainingen.

Als werkgever ziet ze zichzelf als het schaakstuk dat bewegingen kan nemen. “Ik heb bepaalde mandaten en beslissingsbevoegdheden, daar word ik voor betaald. Maar als iemand wat anders suggereert luister ik daar graag naar. Mijn motto is: no ego, no problem. Ik geef anderen graag de ruimte en sta open voor ieders expertise. Van de hiërarchie ben ik niet, maar ik durf wel mijn plek als werkgever in te nemen als dat nodig is.”

Eveline houdt van kleine rituelen en tradities om haar waardering voor haar werknemers te laten blijken. Ze schrijft elk jaar sinterklaasgedichten voor iedereen, en zorgt dat er elke dag om drie uur potten thee en koekjes klaarstaan op de redactie. “Kleine gebaren maken een groot verschil. Dat kan ook zitten in het geven van tijd en persoonlijke aandacht. Ik geef mensen graag de eer die ze verdienen, ook door teamtrainingen en informele uitjes te organiseren. Laatst deden we met een groep collega’s en medewerkers een yogales en cacaoceremonie. Sommige mensen zijn daar helemaal niet bekend mee zijn; juist dan is het mooi ze in de wereld van Happinez mee te nemen. Het is fijn samen de verbinding op te zoeken. En de rust.”

Rust zoeken is essentieel voor Eveline om de dag scherp en vitaal te blijven. “Een heilige regel van mij is dat ik niet werk terwijl ik eet. Lunchen doe ik aan tafel, met collega’s, en we praten dan niet over werk. Even opladen, al is het maar een half uurtje. Ik doe niet aan lunchvergaderingen, dat weet iedereen inmiddels ook. Als je iets van mij gedaan moet krijgen kun je dat daarom het beste vlak voor de lunch vragen; dan heb ik zo’n honger dat ik het meest toegeeflijk ben”, zegt Eveline lachend.

En zo zijn er nog meer lessen die Eveline getrokken heeft uit meer dan elf jaar werkgeverschap. Dit zijn voor haar de meest waardevolle.

1. Geef mensen de tools en vaardigheden om zich uit te spreken

“Er is momenteel veel aandacht voor een veilige werksfeer, en dat is volkomen terecht. Ik ben voor radicale eerlijkheid op de werkvloer. Zeg wat je wil en spreek je verwachtingen uit. Ik maak graag expliciet wat impliciet is, door te toetsen en te praten. Dat heb ik moeten leren, want als leidinggevende heb ik niet altijd door wat er speelt. Daarom organiseer ik trainingen in feedback geven, en hoe je een open gesprek voert. Op die manier geef ik mensen tools en vaardigheden om zich uit te spreken. Dat draagt bij aan hun autonomie. Bovendien snijdt het mes aan twee kanten: werknemers kunnen zo ook zelf de verantwoordelijkheid voor hun werkgeluk nemen. Ik vind het belangrijk om een cultuur te scheppen waarin dat kan. De menselijke maat aanhouden staat bij mij voorop. Ik wil graag humble blijven. Ik heb geleerd te reflecteren op mijn handelen, en vind het fijn als mensen de veiligheid voelen om mij op dingen aan te spreken. Zo gaf een collega laatst aan dat ik vaak mijn telefoon check tijdens vergaderingen, en dat het daarom lijkt alsof ik niet luister. Dat is niet zo, maar ik realiseerde me wel dat dit inderdaad zo kan overkomen en dat dit vervelend kan voelen. Daar let ik nu dus op.”

2. Durf het stil te laten vallen

“Ik vertrouw sterk op m’n intuïtie. Het is mijn kompas, gevormd door ervaring, kennis en kunde. Soms krijg ik te maken met vragen, problemen of andere kwesties waarop ik niet direct een antwoord heb. We zijn als mensen zo verbaal ingesteld dat we geneigd zijn direct te antwoorden, maar dat is niet altijd de beste keuze. Daarom wil ik eerst inchecken bij mezelf. Dan laat ik het even stil vallen. ‘Ik heb vijf minuten nodig voordat ik mijn mening kan verwoorden’, zeg ik dan.

Als de leidinggevende moet je aan een bepaalde verwachting voldoen: volg mij maar, ik weet de weg. Maar ik weet het soms ook even niet. Ik moet kunnen nadenken over mijn handelen. Daarvoor heb ik de vrijdag. Ik noem het mijn bezemwagendag. Het liefst werk ik dan thuis of in een koffietentje. Ik stap dan bewust van de werkplek af en maak de balans op. Wat is er deze week gebeurd? Wat ging er goed? Wat minder goed? Wat is blijven liggen? Ik heb dat nodig om helder en scherp te kunnen blijven.”

3. Leer relativeren

“Ik had ooit een leidinggevende die pal achter me ging staan als ik een fout had gemaakt. Dat gaf zoveel vertrouwen. Daarom zal ik het altijd relativeren als iemand uit mijn team een misser maakt. ‘Het ergste wat ons kan overkomen, is een lege pagina’, zeg ik altijd als er veel stress is op de redactie. Maak het vooral klein. We zijn geen robots. Soms maken we een fout: that’s life. Met missers van mezelf probeer ik dat ook. Mijn ergste was die keer dat ik de streepjescode op het magazine niet had gecheckt, waardoor de hele oplage opnieuw moest worden gestickerd. Een hele dure, grote fout. Ik dacht echt dat mijn carrière voorbij was. ‘Kan gebeuren, gaan we oplossen’, kreeg ik te horen. Ik ben daarna nog scherper geworden, en kan nog beter relativeren.

Dat is ook het voordeel van ouder worden. Ik laat me niet meer zo gek maken. In the end of the day is mijn welzijn belangrijker dan mijn werk.”