Nick: “In 2018 liep ik mijn eerste marathon, die van Berlijn. Er gingen maanden van training aan vooraf. Alles was op die dag afgestemd. Als eindtijd mikte ik op 3 uur en 45 minuten. Onderweg kwamen herinneringen naar boven. Naar hoe ik in mijn vel zat het jaar ervoor. Naar mijn drankgebruik, schulden en depressies. Nu liep ik in de stromende regen, mijn bril was beslagen, maar ik voelde me onoverwinnelijk.
Fit worden én blijven, net als Nick?
Wil je fitter worden of blijven en vind je dat lastig? Of sport je regelmatig en wil je weten of het goed gaat? Onze support heb je! Het Fit Pakket van Nationale-Nederlanden helpt je stap voor stap met fitter worden. Je kiest zelf wat je doet.
Tranen in mijn ogen
Toen ik op zesendertig kilometer zat, zag ik de belangrijkste persoon in mijn leven, mijn opa, vanuit de hemel op mij neerkijken. Ik voelde hoe hij zag dat ik mijn leven durfde op te pakken. Dat ik vastberaden was om er nog wat van te maken. Hoe ik vertrouwde op wat in mij zit. Ik had tranen in mijn ogen. Aan de eindstreep bleek ik bijna een kwartier sneller dan ik van tevoren had bedacht. Het was fantastisch. Ik was een lange weg gegaan, letterlijk en figuurlijk. Maar dankzij dat hardlopen leerde ik trots op mezelf te zijn.’
Om de stress te verdrijven, ging ik drinken.
Een wankel evenwicht
‘Er waren twee momenten waarop ik bewust besloot mijn leven weer op het goede spoor te zetten. De eerste keer was vijf jaar geleden. Ik werkte als journalist. In zekere zin was ik geslaagd, omdat een droom uitkwam: ik bracht een boek uit. Daarvoor werkte ik me jarenlang een slag in de rondte, maar verdiende weinig. Ik bouwde niks op, had geen buffers. Het was een wankel evenwicht. Of het boek succesvol zou zijn, wist ik niet. Intussen werd het steeds meer een persoonlijk verhaal. Allerlei oud zeer kwam boven: de onrust vroeger thuis, de geheimen, de eenzaamheid. Ik werd steeds onzekerder over waar ik nou eigenlijk mee bezig was. Ik kon daar niet mee omgaan. Om de stress te verdrijven, ging ik drinken. En dat had ik al snel niet meer in de hand.’
De laatste flesjes
Kort na het verschijnen van dat boek ging het mis, echt mis. Ik dronk elke dag meer biertjes dan me lief was. Mede door dat drankgebruik was de relatie met de liefde van mijn leven onhoudbaar. Ik wist: dit wil ik niet meer. Mijn laatste flesjes gooide ik weg. Ik zocht hulp en ging in therapie. De praktische tips die ik kreeg, sloegen aan. Door niet te drinken, kreeg ik er bovendien veel tijd bij. ‘s Ochtends werd ik vroeg wakker. Ik merkte: ik voel me minder slecht dan de periode hiervoor.
Hardlopen werd een gezonde verslaving.
Halve marathon
Een vriend vroeg of ik met hem de halve marathon van Amstelveen wilde lopen. Met rennen had ik niet veel, maar ik dacht: waarom niet? De maanden erop trainde ik af en toe. Maar gek genoeg kwam ik vlak na die vriend over de eindstreep. Hij had wél flink getraind. Verbaasd zei hij: jij kan dit, hier moet je iets mee gaan doen. Ik wist dat ik een talent heb om diep te kunnen gaan, maar dit was anders. Dat werd een gezond soort verslaving.
Vroeger maalden gedachten door mijn hoofd, nu verwaaiden ze door het lopen.
Plezier in het lopen
In die periode werkte ik als eindredacteur bij het blad Runner’s world. Ze vroegen me mee te werken aan de documentaire ‘Boost 2 Berlin’. Daarin volgden ze drie hardlopers op weg naar de marathon van Berlijn. Ineens trainde ik vier, vijf dagen in de week. Ik kreeg plezier in het hardlopen. Ik zag mijn woonplaats Amsterdam op een manier, zoals ik het nog nooit gezien had. Ging ik onder de A10 door, dan zat ik zo in Waterland en liep door plaatsjes als Zuiderwoude en Monnickendam. Prachtig.
Verwaaide gedachten
Geen muziek op mijn oren, maar alleen met mijn gedachten. Vroeger maalden die in mijn hoofd rond. Nu verwaaiden ze door het lopen. Het was net mediteren, fantastisch. Elke week ging het sneller, makkelijker en beter. Ik viel kilo’s af. Mijn talent en harde werken werd beloond. Het motiveerde me om door te gaan.
Ommekeer
Een jaar dronk ik niet. Ik had rust in mijn leven. Ik nam afscheid van de journalistiek, kreeg een vaste baan, een nieuwe vriendin en woonde samen. Het ging beter. Tot ik iets te enthousiast mijn baan opzegde waar ik niet gelukkig was, terwijl ik nog geen nieuwe had. En er gingen meer dingen mis. Mijn relatie ging uit. In mijn eigen huis dat ik had onderverhuurd, kon ik niet terecht. In een periode van twee weken was ik mijn baan, huis en liefde kwijt.
Ik wist: dit ben ik niet meer, maar ik kan niet stoppen.
Radicaal stoppen
Ik sliep tijdelijk op de zolderkamer van mijn zusje. Daar viel ik terug in depressieve gevoelens en in drankgebruik. Vanaf het eerste biertje dat ik weer dronk, wist ik: dit ben ik niet meer, maar ik kan niet stoppen. Na een maand kon ik terug naar mijn woning, het huis waar het eerder ooit mis was gegaan. Daar besefte ik: ik moet serieus actie ondernemen, ik wil radicaal stoppen.
Wie: Nick (39).
Sport: Hardlopen.
Eerste fitmoment: ‘Die laatste zes kilometer van de marathon van Berlijn. Dat ik nog extra energie had en door kon gaan.’
Mooiste sportmoment: ‘De halve marathon van Den Haag. Ik voelde me daar zo sterk en licht dat ik de laatste honderden meters met iemand ben gaan sprinten. We kwamen als een paar malloten lachend over de finish.’
Gouden sportles: ‘Doe niet te veel ineens, maar focus steeds weer op de volgende stap die voor je ligt.’
Een comeback
Bij de gemeente klopte ik aan voor schuldhulpverlening en bij de AA vond ik kalmte. Als stok achter de deur schreef ik me in voor de halve marathon van Den Haag en de hele van Amsterdam. Ik ging weer trainen. Ook krachttraining. Ik zag het als een soort comeback. Het voelde geweldig. In Den Haag rende ik de laatste kilometers hard, zó hard. Alsof ik wegrende voor alles wat achter me lag.
Ander mens
Ik heb nu al meer dan een jaar geen druppel gedronken en ben schuldenvrij. Mijn leven is weer op de rails. Het hardlopen helpt daarbij. Ik loop vijf dagen in de week, waarvan twee keer op de baan voor een intervaltraining. Ik heb inmiddels vier marathons gedaan en ga nu voor de vijfde. Het levert me veel op. Lopen geeft me structuur en houvast. En telkens weer een nieuw doel om aan te werken. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet kan wachten om naar buiten te gaan. Het mooiste is een loop van meer dan twintig kilometer. Dat ik op die manier mijn hoofd kan leegmaken en dat ik zo ver kan rennen is geweldig. Ik ben een ander mens geworden: trotser, dankbaarder en fitter dan ooit.’
