“Mijn werkende leven bestond vooral uit geld verdienen. De kosten voor het gezin, eten op tafel en de hypotheek voelden als een verantwoordelijkheid. In Limburg, waar ik woon, lagen de banen niet voor het oprapen. Dus ik was blij dat ik werk had. Met lood in mijn schoenen liep ik elke dag naar mijn werk op een advocatenkantoor. Zonder energie, maar ook dat was ik in al die jaren normaal gaan vinden. Het hoort erbij, zei ik dan tegen mezelf. Ik dacht vaak: ik moet iets anders gaan doen. Maar ik was bang om mijn zekerheid te verliezen. Nu weet ik: het komt allemaal wel goed. Je leven kan ineens afgelopen zijn. Je moet eruit halen wat erin zit.
‘Ik hoorde een knal en vanaf dat moment weet ik niks meer’
Flauwe bocht
In 2016 reden mijn man, onze dochter en ik op een snelweg in het noorden van Duitsland. Op de vluchtstrook zagen we een hulpauto staan. Achteraf hoorden we dat een vrouw in slaap was gevallen achter het stuur. Haar auto stond iets verderop op de linkerbaan, net na een flauwe bocht. Daar was mijn man gaan rijden om de hulpauto ruimte te geven. Ineens rukte mijn man aan het stuur. Hij zag haar te laat, raakte nog een klein stukje van haar auto en direct sloegen we over de kop. Ik hoorde een knal en vanaf dat moment weet ik niks meer. Totdat ik mijn man hoorde roepen: ‘We moeten eruit!’ ‘Hoe dan?’ riep ik. Mijn dochter huilde hard, dus ik wist: zij doet het nog. Mensen die al op de vluchtstrook stonden, haalden mijn dochter uit de auto en ik heb mezelf door het raam gewurmd.
We zijn er nog
We zijn tweehonderdvijftig meter op het dak van de auto over de snelweg getold. De politie en de ambulance waren snel ter plaatse. Ik weet nog dat de politieman zei: ‘Bij dit soort ongelukken blijft normaal alleen de achterbank over.’ Later, toen we in het ziekenhuis met z’n drieën op een rijtje lagen, besefte ik me: we zijn er nog, wat hebben we een geluk gehad. We kwamen er met wat kleerscheuren vanaf. De dagen daarna zeiden mijn man en ik vaak tegen elkaar dat het leven letterlijk in één seconde afgelopen kan zijn. Je moet eruit halen wat erin zit.’
Net als Ellen een nieuwe baan? Vergeet niet je financiën goed te regelen.
Baan opzeggen
We spraken af: we gaan vanaf nu niet meer uitstellen, we kiezen voor de dingen die goed voelen. Best raar, dat er iets ergs moest gebeuren voordat je dat durft te doen. Maar het ongeluk gaf ruimte. Mijn man en ik droomden al langer over wonen op een andere plek, met een grotere tuin, meer in het groen. Niet lang nadat we thuiskwamen, zetten we een tekoopbord in de tuin. Binnen twee dagen kregen we een goed bod. We konden het even uitzingen met mijn mans salaris, dus zegde ik mijn baan als secretaresse bij het advocatenkantoor op.
Wie: Ellen Luijks
Is: wandelboswachter en communicatiemedewerker bij Stichting het Limburgs landschap.
Carrièreswitch: werkte als secretaresse bij een advocatenkantoor en zegde haar baan in 2016 op.
Mooiste moment in nieuwe baan: ‘De Schotse hooglanders kregen een controle van de veearts. In een lange lijn stond om de meter een collega. Zo konden we die dieren de kant van de veearts oploodsen. Indrukwekkend. Ik liep over die wei en dacht: ja, fantastisch, ik ben hier gewoon bij.’
Gouden switchtip: ‘Heb je een droom? Jaag hem na, voor je het weet kan het niet meer. Ga vrijwilligerswerk doen in de branche waarin je wil werken. Dan ben je dicht bij het vuur, leer je de mensen kennen en ontdek je of je het echt leuk vindt.’
De natuur in
In die tijd daarna vroeg ik me af: waar voel ik me het gelukkigst? In de natuur, was het antwoord. Ik ben altijd een buitenkind geweest. Mijn ouders hadden een vakantiewoning in de bossen. Daar waren we elk weekend en in de vakanties. Hutten bouwen, dieren spotten en zelf wandelkaarten maken. Tijdens mijn studie communicatie en marketing liep ik stage bij Staatsbosbeheer. Werken mét en in de natuur: eigenlijk wilde ik dat nu weer. Dus meldde ik me bij natuurorganisaties aan als vrijwilliger. Zo kon ik laten zien wat ik in huis had en als er ergens een vacature vrij kwam, kon ik direct solliciteren.
‘Door mijn werk in én met de natuur, voel ik me bevoorrecht’
Werkgeluk
Al na een paar maanden werd ik gevraagd om te solliciteren. Nu, jaren later, werk ik bij het Limburgs Landschap als boswachter en focus ik mij op de communicatie. Ik ben de schakel tussen het publiek dat de natuur bezoekt en de natuur zelf. Ik zorg dat de wandelroutes op orde zijn en de informatiepanelen er staan. Ook ben ik wandelboswachter en maak ik wandelreportages door het hele land.
Net vakantie
Eigenlijk is geen dag hetzelfde. Bevoorrecht, zo voel ik me. Helemaal als ik op plekken ben, waar echt alleen maar natuur is. Zoals bij grenspark KempenBroek hier in Limburg. Vol bos, moeras en beken. Ik hoor de roerdomp of een schreeuwende reiger, het ruizen van het water en zie de grote grazers. Laatst zette ik daar een wandelroute uit. Dat voelt natuurlijk niet als werk, maar eerder als een vakantiedag.
‘Ik ben een hele andere versie van mezelf, en begin de dag met een lach’
Popelen om te beginnen
Toen ik bij het advocatenkantoor werkte, deed ik alles op de automatische piloot. De hele dag typte ik rechtbankstukken uit. Het voelde benauwend. De sfeer was er niet fijn: hoe was de bui van de baas vandaag? Wat gaat er gebeuren? Ik deed wat ik moest doen, durfde geen initiatief te nemen. Ook thuis was ik in die tijd niet zo gezellig en regelmatig chagrijnig.
Nieuwe versie
Dat is een hele andere versie van mezelf dan wie ik nu ben. Nu begint elke werkdag met een lach. Yes, ik mag weer, denk ik dan. Vooral de feedback die ik krijg van mensen als ze een route wandelen die ik heb uitgezet, geeft energie. Dat ze er zo van genieten en dingen zien die hun ogen anders nooit hadden gespot. Ja, daar doe ik het voor. De natuur is ook zo mooi. Die laat ik graag aan anderen zien. Zo’n ongeluk meemaken is vreselijk, maar het heeft ons leven een positieve wending gegeven. Best gek, eigenlijk.”
Hoe lekker zit jij eigenlijk nog in je werkvel? Deze checklist helpt je om even in te checken bij jezelf als het gaat om je werk.
